Blogia

Yo tengo la razón, los demás están equivocados

El tres es el número de los obsesos sexuales...

El tres es el número de los obsesos sexuales...

o eso por lo menos es lo que dice la mamá de Dreia-chaaaan y como es muy maja y muy estupenda la mujer, pues yo le hago caso y de ella me fío. y punto en boca. A todo esto, la cosa viene de que mañana tengo examen de inglés y, como no puede ser menos, aspiro a un tres. Sí, ni un uno, ni un dos, ni un cuatro, sino un tres. ¿que por qué, decís? Ah! pues muy sencillo. Primero, no aspiro yo al tres, aspira toda la clase porque es la nota que nos pone en todos los trabajos que hacemos. Segundo, porque sí. Haga lo que haga, yo siempre saco un tres, aunque luego al rewritear suba la nota y tal y me quede en un 6 o un 7. Pero claro eso acontece en los writings, que se puden rewritear, pero lo que vienen siendo los exámenes, nop. Así que nada, seguiremos estudiando para ver si subimos alguna décima ese tres tan fantástico que nos va a poner.
Por cierto, con mi afirmación del título, no quiero decir nada, para que no se piense el personal cosillas raras ...

Shikamaru es el mejor

Shikamaru es el mejor

Se me rebela mi ordenador y esta condenada página web. ¡Que no me pone la foto de Juan Rivas, por dios! y garantizo que tiene menos de 20k. No tngo gran cosa que contar, salvo que Dreia-chan y yo hemos encontrado frikis en nuestra facultad, que no es tan raro, pero en nuestra clase de Ortotipografía, y digo bien, ortotipografía. Y los chiquillos, son principalmente dos, el tipo este que estudió en Carmelitas y empezó Teleco y se arrepintió y el chico del piercing en la ceja, que icomprensiblemente me recuerda a Andrés (XDDDDDD). Weno, el caso es que el chico este dijo la gran frase de Shikamaru es el mejor, y como no tnemos noticias de su nombre, pues le queda ese mismo. Desde el jueves es, tachán, tachán: el-chico-shikamarueselmejor. y es que deberíais ver Naruto todos, hombre, que es guay.¡Qué problemático!es la gran frase que acompaña a la imagen; si no lo conocéis, de verdad, corred a descubrirlo, es tan genial!!!!!!!!
Más información y más detallada en un magnífico LJ llamado La princesa frikitilla!

Yo salvaré tu alma! Oye morena, si t quedas conmigo esta noche bailaremosss

Efectivamente. ¡Que velocidade leva o tempo! Desde que non escribo no blog, que por certo tentaba telo o máis actualizado posíbel, pasaron miles de cousas. Veu o Pai Natal, viñeron os únicos monárquicos aos que lle teño un pouco de aprecio (uséase, the Three Wise Men)deixáronme moitas cousas bonitiñas e no fío do último artigo que escribín seguimos a manifestarnos no noso tenaz intento de que nos den o que nos tiñan prometido, é dicir, os 660 créditos que nos corresponden en 5º de Tradución. Ademais diso agarrei unha catarreira que levo arrastrando desde o día antes de fin de ano e que alcanzou o se punto álxido esta semana cando se converteu en gripe desa que está por aí espallada en forma de epidemia. Tomai moita vitamina C para evitala, porque é matadora. Así que esta semana estabamos podres de todo Buttercup ou La princesa frikitilla XDDDD e máis eu. Ademais de empezar a nosa semana con respectivos 3 nos writings de inglés. pero tranquilos, son recuperábeis.
Así que as miñas festas do Nadal foron moi boas, como todas, e ademais estar en período vacacional sempre é moi bo. Como eventos destacábeis do Nadal podería nomear o estupendo fin de ano co meu Pablo (co que por certo, queda, exactamente, unha hora e 16 minutos para facer un aniño xuntos XDDDDDDDDDDD), o día da Cabalgata de Reis, que foi divertidísima e tamén a noite, as pelis tan estupedas que vin e o concerto do día 29 de Juan Rivas, o meu admirado ex veciño do que son supporter(moral) number one. Por iso o tituliño de hoxe e máis a foto van adicadas a el porque é un rapaz estupendo. o concerto foi na Inguana e eu paseino en grande coa Cololina. Cantamos, canturreamos, bailamos e rimos, sobre todo rimos que é o importante.(vou meter a pizza no forno)
Ademais diso vin Naruto, un avance importante de capítulos; ben, iso tamén foi estes días mentres estaba doente e non era quen de facer nada. Un día, antes da fin do ano fun ca Dreia-chan (eu agora son Na-chan) alí onde reside o pecado: Norma cómics. Acabamos mercando as dúas un chaveiro de Kakashi, porque, a verdade, non é prota, pero a nós, vannos os secundarios carismáticos. Uns días despois, non o puiden resistir e fun a mercar o de Sasuke, porque e o meu outro favorito. Aínda que agora ten a cousa algo difícil, porque apareceu Shikamaru, que é estupendo (mmmmm, que problemático)e vai ser o agasallo atrasado que me vai dar meu irmán polos Reis.Esto homiños tan simpáticos tamén me deixaron:un baúl, un libriño de Calvin&Hobbes bilingüe, unha t-shirt de cuisilver (XDDDD), tres cedés, cartiños. O do natal, deixoume unha mochila para oboe e corno inglés todo xunto o dvd+cd de Carlos Núñez, perfume en crema e algo máis q non recordo.
Así que esta é a miña volta á realidade literaria, ou sexa a escribir no blog. Informarei con pormenores, jeje ;)

5º ano en condicións para Tradución e interpretación

5º ano en condicións para Tradución e interpretación

Non é necesario dicir nada máis. Reclamamos o que nos ten que ser dado, simplemente:
http://www.660paratraduccion.tk/
Non deixedes de visitar este link

Y digo bien ...

Jein, jein. Esta es la muletilla del Yustefrías (asíN to junto) que es que siempre dice bien el hombre, pero vamos que no se nos tire que no es pa tanto la cosa, vaya, que a veces también dice mal. Sin ir más lejos no deja de repertir por defecto , y dice bien por defecto, pero lo cierto es que dice mal, que santa Rosa dijo que esa expresión es un galicismo aunque es normal, habla francés continuamente con lo que los que no tenemos ni guarra de francés pos simplemente nos morirmos de asco en las clases de ortotipografía. Eso sí, sabremos abreviar los ordinales del francés como nadie, en fin. A lo que yo iba es que hacía un montón que no actualizaba mi blog! pero es que ya tengo ordenador en casa y digo bien, ya lo tengo y funciona incluso aunque la página de hotmail no va demasiado bien, o sea, no va directamente. Entre todo esto pasaron un montón de cosas: fui a Norma cómics y pos culpa de la Andreia :P me aficioné al manga, aiss en qué vicios me metes, también fui a donar sangre tuve mi primera cena de Santa Cecilia, y digo bien, la primera, porque la segunda me toca el sábado que viene. Las dos cenas son de gorra, sin pagar ni un eiro, es la cosa de ser pluriempleada XD. Por cierto, muchisísisimas felicidades a todos los músicos en su día, que viene siendo hoy. Pues eso, que por fin puedo hacer las cosas desde mi ordenador, que me tenía negra el puñetero.
Hoy, lunes 22 de noviembre de 2004 ha vuelto a nuestra santa clase de inglés la señora profesora Marta Dalhgren y yo misma me sorprendo de escribir esto pero me ha gustado la clase, sí, parece raro, pero me ha merecido una grata y distinta opinión a la que tenía de ella el pasado año, espero que esa impresión se reitere día a día y que no tenga que empezar a odiarla XD fijo que nos llevamos bien, hombre, un poquito de por favor!
Hoy pateé tanto que no siento directamente ni los pies ni el tobillo chungo ni nada de nada. Ma dejao muelta! que si el ordenador,que si las bolitas, que si el tatuaje del niño que si vuelta al coche. Aún encima para más INRI la fisioterapeuta maja que se llama Débora me volvió a decir que no sabe qué va a hacer con estas mis muñecas y que voy a ser una reumática perdida. En fin, que me tiene negraaaaaaaaaaaaa

Becarios futbolísticos y FCUK

Becarios futbolísticos y FCUK

Sí, así mismo, sé que suena raro, raro, raro pero es asíN. La cuestión es que tenemos una profe susti(tuta) de la Dalhgren mientras se recupera de lo suyo (por cierto, que se tome su tiempo, sin prisa y sin pausa, hasta que esté bien recuperada del todo) y la chica, que se llama Bea, es muy maja aunque la puñetera manda un montón de deberes... el caso es que nos devolvió unas redacciones que tenemos que re-corregir y dárselas otra vez y ella cambia la nota. Como no vamos a tener más clase con ella esta semana y no sabe si para la semana regresa Marta pues nos dijo que podíamos dejárselo en el buzón, mismamente y atención, es ese que pone "Bolseiros FIFA"; es simplemente supremo!!!! Lo mejor de todo es que dicho buzón cae cerca del del profesor Yustefrías (así, todo junto) que viene siendo sinónimo de UFFFF, no tengo palabras. En esa clase vamos de sobresalto en sobresalto, sé que suena mal pero es que tiene una hiperactividad que no es normal y bueno, aburrir no nos aburrimos, eso es cierto.

A todo esto, si hay que hacer un trabajo de campo, como nosotros tenemos que hacer, y no surge la temática, ahí va una sugerencia. Resulta que hay un perfume que de momento está retirado de la venta al público en los Estado Unidos de las Américas por provocador. Están es proceso de tramitación para que el nombre no apareazca con la sigla (que es lo básicamente provocador) sino que aparezca el nombre por extenso. Pues ese es un tema ótimo para el trabajo de ortotipografía. El perfume en cuestión se llama FCUK (es fantástica esa C bailarina a la que nuestro propio cerebro hace danzar) y la sigla responde a French Connection United Kingdom, que por extenso es como muy bonito. Dios, tengo unas ganas de oler ese perfume, tanto el FCUK HIM comno el FCUK HER. ;)

P.D.: Nadie ha encontrado AÚN, un lugar en Vigo donde se venda esta fragancia. ;)

Morriña, saudade...

Morriña, saudade...

Estoy de morriña y punto en boca. Ya lo sé, estoy en casa tengo a mis amigas y a mi Pablito aquí (t quiero mucho, mi niño) pero aunque ellos no lo piensen, seguro echo muchísimo de menos a mis compañeros esos que se han ido por Europa. De verdad que hoy estoy más morriñenta que otros días, me ha dado la debilidad. Echo mucho de menos a todos a la Babi, al Drex, a la Bebi, a Loretto, jooooooooooooooooo a todos!!!!!!!!! ais, pero que tristeza así a lo tonto a lo tonto, que la facultad no es lo mismo sin vosotros, ia sé que está el Bio, el Al, el que anda raro... aunque me sigue faltando el Richard (ey, Richard, miró) pero no es lo mismo ni es igual. En fin, que voy a ir a comer algo porque tengo clase de francés a las dos y si no como ahora no pruebo bocado hasta las ocho de la tarde y quería comer. Ais, cuidaos mucho todos, por favor y difrutad muchísimo de todo ahí. XD guapoooooooooossssssssssssssssss

Riau, riau II

Riau, riau II

A pesar del estrés yo sigo con mi arpa céltica, que cada día me gusta más. Es genial!!!!!!!!!!!!!! Y la verdad es que Rodrigo Romaní, además de tocar que lo flipas es un gran docente, pone toda su paciencia y empeño en enseñarnos a nosotors, pobrecitos incautos y torpes, que todavía estamos empezando, y aunque parezca una cosa muy obvia. eso de tener paciencia con los que empiezan no lo tiene todo el mundo. Que se lo digan a algunos alumnos del conservatorio! Ahora ya estamos tocando una cancioncita, esa del codex Calixtinus y la cosa va cogiendo más color, que aunque las escalas tengan su punto, algo un poco más melódico al oído no le viene nada mal. Y eso que es una monodia medieval, que el día que toque las cosas del disco de SonDeSeu (que por cierto, recomiendo encarecidamente) me sentiré realizadísima. Ya sé que no es un tema muy allá, pero me hace tantísima ilusión... Mar de Vigo, mar de Vigo/mar de Vigo non ten fundo/habían de caer nele/ as malas linguas do mundo ...

el estrés

el estrés

Si es que acabamos de empezar como quien dice y ya estoy estresada, si es que asíN no se peude vivir!!!!!! Ya dice mi madre que no puedo vivir así los 365 días dla ño, que no es nada bueno, pero en fin, que yo creo que eso no es volitivo. Maldito el trabajo de la Dalhgren, puuuuuuuffffff! Odio las elecciones, las odio profundamente pero no os podéis imaginar cuantísimo más odio hacer trabajos sobre ellas. 20 hojas!!!!!! ayayayayay, que los porros nunca fueron buenos! pues es que tengo que estudiar francés y no puedo, que me hago un lío que no veas, q son mucho concetos (sin p) así juntos, todos a la vez. BUuuuuaaaaaaaaaaa! Aún encima, el otro día, el erasmus este que se parece a Haakon de Noruega nos pregunta cosas que no vienen a cuento. La historia fue asíN: teníamos que hacer en grupos de tres un partido político y defender nuestro manifiesto electoral y allí estábamos Andreia, Jose y una servidora. Tengo que decir que nos tocaron unos temas un tanto delicados y/o absurdos y que eso no favoreció el consenso interno del partido. En realidad el primer conflicto lo provocó el nombre: Andrea y yo votábamos ( y dale con el lenguaje electoral) por WAWOT (We Are Working On That) así con voz y risilla de Aznar que Jose lo borda. No es que hubiese que poner voz de gilipollas pa contar nuestro manifiesto que, al fin y al cabo, estábamos en clase, pero lo del nombre no nos lo quitábamos de la cabeza, pero claro, el machote del grupo estaba en contra y como él mismo fue el que ejerció de portavoz pues le lamó allí, in situ, Freedom Party. Y vaya partido de la libertad o incluso libertario, si os gusta más, que empieza prohibiendo. En fin, que al final no ganamos las elecciones, las ganó el Island Party que tenían unos temas muy cool y lo hicieron francamente bien. Las urnas nos agasajaron al Freedom Party con dos espléndidos y merecidos votos, solo por el esfuerzo empleado en la realización de nuestro manifiesto. El partido de los Bridge builders (el del Haakon) o algo así, ya ni me acuerdo, no obtuvo ningún voto. El caso fue que el hombre este cuando expusimos nuestro punto relativo al aborto nos preguntó cuánto dinero teníamos pensado invertir en los abortos porque también teníamos que hacer campañas de prevención. Pero, hombre, un poquito de por favor, que no estábamos haciendo los presupuestos estatales, estábamos explicando algo lo mas lógico posible de aunar aquellas tarjetillas que nos dio Marisa Foltz (maja, ella, y nuestra nueva lectora). Los tres miembros del partido pusimos nuestra cara de odio contendi más elaborada y entrenada y la sacamos allí, mismo, cuando giramos la cabeza para mirarlo. En fin, que debe ser polaco el chico, a mí me tiene cara de Cracovia o de Varsovia, más o menos, no puedo precisar la ciudad :D Otra cosa, así jocosilla, la clase de inglés va de tarjetitas porque el primer día nos mandó esciribr en unas a quién nos gustaría entrevistar, alguien famoso, vivo o muerto, daba igual (ay, mira, como quiere encontrar Bush a Bin Laden XD) y estamos a la espera de tan exciting activity. Ey, Buttercupp, ya sé quién es Alan Rickman ;)

Harry Potter y ...

Harry Potter y ...

El príncipe mestizo!! Ese es el título de la nueva entrega de este niño. Ya me había olvidado de lo que era ser un friky o freaky, como más guste, y estar enganchado a lo que vienen siendo las sagas de libracos. Desde la cuarta entrega de Harry y desde el Señor de los Anillos no recordaba cómo era la historia esta de estar con el alma en vilo. Pues sí, señores, aquí ando, de página en página a ver si la Guarrouling (juas juas juas) desvela algo sobre el argumento y ayer en ese periódico en línea que es el mundo leí que va a matar a otro colega del Harry. Pues vaya mierda, en fin. Solo espero que no sea ni Ron ni Hermione porque si no, ¿qué va a ser de esta extraordinaria y ótima historia de amor? ¿eh?

Riau, riau...

Riau, riau...

Aquí andamos con el arpa a vueltas. No podéis imaginar lo bonita y lo fantástica que es!!!!!!!!!!! Al acabar de tocar duelen levemente las yemas de algunos dedos pero, sinceramente, es lo de menos. Es chulísima y ahora que ya vamos cogiendo la articulación adecuada vamos a empezar a tocar canciones. La primera afortunda es una monodia del Códex Calixtino que se titula Regis Perenne Gloriae y vamos, puede parecer una tontería pero a mi me resulta emocionante. La verdad es que estoy encatadisisisíma con las clases y Rodrigo Romaní (alma mater de MIlladoiro, personalidad eminente donde los haya en la música gallega) es majete, majete y aprendemos un montón con él. He aquí una foto de un arpa semejante a la que utilizo en mis clases y en breve espero poder ofreceros una de este gran hombre que me enseña a tocarla. Si tenéis la oportunidad de escuchar algo de arpa os recomiendo un tema de Milladoiro de R. Romaní titulado Fisterra o cualquiera de los temas del disco de Son de seu, el conjunto instrumental de la Universidad Popular.

Disfrutad de la música porque es una de la creaciones humanas más cargadas de sentimiento y de significado.

Y surgió el amor...

Y surgió el amor...

Y no hablo de mí, que podría ser también, pero no. Como ya sabéis imparto clases de música a individuos de no mucha edad, pero este año sigo marcando metas a corto plazo y mi objetivo son los pitufos que asisten los sábados de 1 a 2 a la clase de música y movimiento. El más joven de ellos tiene 4 inocentes añitos y el mayor 7 maquiavélicos de los citados períodos. Como es de suponer, me vuelvo loca. Cada sábado me regalan algo nuevo y con eso me refiero tanto a lo bueno como a lo malo, of course. Y el sábado pasado acaeció lo que a continuación os voy a relatar. Resulta que mi clase la componen los siguientes bichosquenosondeesteplaneta:
Dani (4 años)
Los trillizos Lois, Antía y Xiana (5 años)
Álex (5 años)
Antía (7 años)
y temporalmente, aunque por poco tiempo, por suerte para ellos Hugo y Sara (de 8 y 10 añitos)
La sumatoria de todos ellos es una bomba de relojería, y no exagero.

Pues estaba yo enseñándoles a cantar una cancioncita, vamos, lo mítico [mi hormiguita coja hoy no puede ni andar porque se le ha roto la pata de atrás; una golondrina la quiere ayudar, súbete a mi pico y podrás volar]y observé con estos ojos conjuntivíticos que Dios me dio que Lois y Antía (la no trilliza) mantenían un contacto verbal poco habitual entre ellos, pero no le di demasiada importancia porque ya se sabe que los niños se relacionan con una facilidad pasmosa (como yo!). Pero llegó un momento en que Antía declaró a voz en grito, sin exclusiva ni nada que Lois era su novio. En ese momento, yo tenía en mi pierna sentada a Xiana, la hermana del susodicho, que es la tímida, la buena y la tranquila, en definitiva, de los tres. Y me miró fijamente como diciéndome /mi hermano loqueó/. El desconcierto fue general. Lo mejor de todo el asunto es que seguimos cantando la canción de la hormiguita pero hubo una centésima de segundo (no más porque no pude aguntar una sonrisa que poco a poco se convirtió en una leve carcajada) en el que mi mirada se clavó en la recién estrenada pareja y allí estaban los dos cantándose mutuamente, cual quinceañeros enloquecidos, la canción de la hormiguita, como si fuese el bolero más hortera de Luis Miguel. En fin, yo no aguanté la carcajada, porque la verdad es que ni cuanta se dieron, únicamente Xiana, que seguía sentada en mi pierna, me lanzó una mirada cómplice y las dos volvimos a esbozar otra sonrisilla. Luego se llamaban amor y cariño y allá se fueron al acabar la clase, pasillo alante, agarraditos de la mano.

Así son las cosas, de verdad, que yo creía que no me quedaba nada por ver en cuestión de niños pequeños, pero no, craso error, me quedaba y lo que te rondará morena...

Probando...


Antes de nada, no soy la autora de este blog, soy Buttercup (me pueden ustedes visitar en mi propio blog :P), pero arresulta de que soy wena y lo he dado de alta para la susodicha, que está aquí sentada a mi vera en la sala de informática de la faculty. Ya sus contará ella lo que le venga en gana. Con Dios quedad, y con Joaquin, que no es guapo ni nada el muchacho.