Blogia

Soños dun Pergamiño

O novo fogar

Xa se pode visitar:

http://pergaminho.blogaliza.org 

Cando poida poreille un dominio axeitado.

Saúdos

Despois dun tempo na obscuridade...

... volto ao meu fogar dixital.

Estou na laboura doutra bitácora, esta vez en wordpress. De contado únome a comunidade blogomillo. 

 Unha aperta a todos.

Ánimas enchoupando as formas pétreas

Ánimas enchoupando as formas pétreas

É verdade que a terra ten memoria. Galicia ten corpo de granito, e retrata as súas emocións nesa pedra. Non só nas formas, tamén nos sentires.

Algunhas noites son especiais. Refírome a aquelas, cando saes de paseo e camiñas en total soidade. A realidade desdóbrase, abrindo unha delgada liña entre o noso andar e as pegadas dun submundo; as pisadas semella que fan eco no averno; porque os sons, son coma pegadas dun espacio inexistente. Pero non todo esvaece, quedan reminiscencias que impregnan algunhas formas, en aquelas moi antigas. As persoas, abrindo a súa sensibilidade, distinguirían esas impresións coma ánimas enchoupando as formas pétreas.

Mensaxes que burbullan e atrapo a tropel. Queixumes que me din que alguén sufriu noutros tempos, que traballaron toda a vida nunha longa loita de contrarios; laios nos séculos escuros por represións constantes e palabras non ditas, que queiman no peito e fan un nó na gorxa.

Tamén escoito o ronco fol nunha procesión de aturuxos e meigallos arredor de min. Quixera levantar unha man e calmar os berros, limpar esas bagoas que adoecen por saír e deter esta loucura de dor.

Agora o entendo, no é derrotismo, é un clamor. A terra quere ser escoitada, comprendida e amada.

É verdade que a terra ten memoria. Galicia ten corpo de granito, e retrata as súas emocións nesa pedra. Non só nas formas, tamén nos sentires.

Reminiscencias que impregnan as pedras, coma ánimas enchoupadas nas formas pétreas.

O leito das nubes

O leito das nubes

Era un recuncho no que, segundo ao meu antollo, repintaba as miñas vivencias. Un mundo virtual que se mesturaba con bagoas e suores, e case tornaba realidade. Aquí xogaba a ser feliz, a non ter límites.

Lembro un día de tempestade. O ceo estaba tan mesto que se podería cortar a coitelo. Semellaba un manto groso de manteiga abafador; unha loita de titáns que pelexaban a prol do trono, arrincando lóstregos que facían tremer á Terra. Os carreiros de electricidade ferían o ar, e quebraba coma vidro estralado.

De pé no balcón, cos brazos abertos a modo de ás, estaba eu enfrontándome ca natureza.
Dobrei os xeonllos e din un pequeno brinco. Comecei a ascensión.

O raios caían en torno miña, pero coma domador de serpentes dirixía o seu baile eléctrico. Atravesei as nubes, somerxéndome nun mar de algodón; transformeime en vaporoso e ollei a superficie: vinme no balcón en estado hipnótico e sentín mágoa. Cando as nubes se oxidaron, baixei pola escaleira de cor, e remataba o ruído.

Meu pai estaba mirando para min, en actitude seria. Logo dunha exhalación levantou o brazo director, sinalando un cumio.

- Desde ese altiño podes ver o leito das nubes. Levántate comigo as 7:30 da mañá e veralas durmir.

Despois dun pequeno sorriso engadiu:

- O que algo quere, algo lle costa; pero non é necesario que voes.

Estaba farto de que buscara calquera ocasión para dicirme que puxera os pés na terra. ¿O leito das nubes? Baixo as súas palabras para min sempre había burla. Pero despois de moitos invernos, tiven que darlle a razón.

Agora constrúo realidades desde un leito de nubes.

Escaleira de cor

Nubes oxidadas

Renacer

Renacer

O alento do mar, cargadiño de fragancias mariñas, xogaba a desfacerlle os cabelos. Ao lonxe, os barcos viñan da faena, pero a ela ningún lle dicía nada. Pechou os ollos e mergullouse en novos vieiros que se facían paso no maxín. Acostumada a dor, de quen sempre espera, decatouse que aínda seguía varada en augas lonxanas.

Anoitecía. A friaxe sacouna das cavilacións e, na beiramar, o faro lembráballe que xa non había treboada. Que só tiña que seguir o novo camiño, máis seguro, sen rochas. Detivo os pensamentos e a natureza parou a súa actividade. Un sorriso deu en aparecer na súa cara, como o amencer nunha noite de inverno.

El, cuxa simbiose do mar coa súa pel aínda non desaparecera, estaba a dous pasos dela, observando con tenrura, e acompañouna no sorriso. A ligazón das súas almas era moi forte, por eso coñecía a marea de pensamentos que pasaba pola súa mente. Ata agora o mar déralles a vida, pero sempre ameazando con levala as profundidades. Diante, un novo horizonte. Un novo camiño, no que recordaría sempre a imaxe da persoa amada, na tensa espera, como a mellor mostra de amor. Era un renacer.

Fillos do mar

A inquedanza do faro

O río azul

Carpe diem ( II )

Carpe diem ( II )

Un latexo, un calafrío. O compás dos calafríos, marcan o ritmo.

Cada átomo da rede, que tece a realidade, prodúceme unha sensación pracenteira. A alma mestúrase nesa rede, e roza os fíos da teaza coma pinguiñas que se bican sen gravidade, provocando en ela vibracións de harmoniosas sinfonías.

Como non quero que remate o día, deixo o leito, para aproveitar un anaco de noite.

A lúa recébeme cun veo, ocultando un cheo sorriso; e os farois asemellan un camiño de estrelas, ao alcance da miña man.

Carpe diem ( I )

Carpe diem ( I )

Dubido dos meus ollos. Non sei se están abertos ou pechos. Nunha danza sideral o sol quenta nas antípodas e a noite cérnese sobre min.

Sentado na beira dun río, en total soidade, escoito a auga que camiña con lentitude. Nun aceno, por instinto, mergullo os pés nela. Sorpréndeme o morniña que está.

Deixo caer o corpo sobre a herba e os verdes suspiros embárganme ca súa fragrancia. Un ente burbulla polas miñas veas, como saiba que circula polas raíces dunha árbore, reverdecendo cada parte do meu corpo e dándome alento para seguir espremendo ese delicioso zume a todo o que me rodea.

Volvo a realidade. Non estou no río, estou na cama. Unha mosca rolda pola habitación sen ningún respecto por quen intenta durmir. Non importa, xa cansará.

Agora estou nunha praia. No Pacífico. As ondiñas...

Carpir días ( II )

Non aturo sesenta latexos na mesma postura. Só me queda facer coma os vampiros: cabeza abaixo. As sabas mancan a pel e os ácaros están a facer po cos pensamentos. Chámolle insomnio, pero semella tolemia.

O silencio é enxordecedor.

...

Nun acceso de furia salto da cama para desfacer as teazas que se cernen sobre min.

Todo en balde.

Vístome nerviosamente e decido dar un paseo ao río. Quero abrir as ventás da cabeza e que non medre mofo no maxín.

No alto, a lúa recébeme con fantasmagórica face e a beira do río está ateigada de farois, que lembran un camiño de ánimas.

Outra noite de lobos.

Lúa fantasmagórica

Camiño de ánimas

A procesión

A procesión

A cruz desdebuxada collía forma segundo os redobres ían en crescendo. As pombas, co estrondo, emprenderon axitado voo; coma aladas representacións do Espírito Santo, ollaban á xente amorearse na beirarrúa. Algúns nenos fitaban o ar, espreitando unha abstracción da realidade, e que pantasmas fixeran aparición; un grupiño, sinxelamente, choraba.

Algúns turistas, cuxa cámara semellaba unha extensión ocular, tiñan a rúa por alfombra vermella, e os confrades por estrelas.

Un home, trala súa corneta, arrecía en bágoas, adoecendo co peso da crucifixión; outro, baixo a escuridade do capirote, maldicía a carga do madeiro tanxible. Ningún ruín, ningún santo; nembargantes, nos anónimos había diferentes sentires: os carnavalescos acenando aos coñecidos, os penitentes desexando ser perdoados, os agradecidos ca súa feliz iluminación...

Mentres tanto nalgún lugar da África, en procesión, cos pés nus, escuras figuras camiñaban; tiñan o loito tatuado na pel. Unha nai, desfeita en laios, daba enterro o seu meniño, que non chegara a degustar o mel da vida.

Baixo a escuridade do capirote

trinidade